39
Dit schreef Ron Jagers zelf als voorwoord:
“Het is een lange tijd, 39 jaar. Mijn kasten puilen uit. Ik heb in de loop der jaren veel geproduceerd. Goede dingen, minder goede dingen, en beelden die ik liever niet laat zien. Maar wat wil ik wél laten zien? Ik heb op die vraag geen pasklaar antwoord. Ik weet wel dat ik op meerdere fronten actief ben. Sommigen kennen alleen mijn fotografische werk. Anderen kennen dat maar vaag en hebben meer weet van mijn grafische werk. Een deel van mijn publiek kent geen van beide, maar hebben weer wel weet van de performances. En dan heb je tot slot nog de groep mensen die weet dat ik het een en ander maak, maar vooralsnog alleen geïnteresseerd zijn in mijn organisatorische en agitatie vermogen.
Ik vind het tijd worden om een en ander op een rij te zetten in beeld. Lang niet alles kan erin. Dat hoeft ook niet. Er staat bijvoorbeeld geen enkele foto in uit de huwelijksreportages. Niets van de StadsGalerij, terwijl ik het een prima logo vind en ik zeker in de beginperiode goede uitnodigingskaarten heb gemaakt. Staat er allemaal niet in. Ik kan met een boek als dit wel laten zien over welke breedte mijn activiteiten zich uitstrekken én welke ontwikkelingen daarin te ontdekken zijn. Sommige darlings zijn gesneuveld. Anderen, die ik er wel graag in had willen hebben, liggen in diepere spelonken van mijn archief. Als ze er al in zitten. Gelukkig is het een onvolledig boekje bij 39 jaar, want als het een echt jubileumboek was geweest had dat natuurlijk niet gekund.”
Het boek bevat 150 pagina’s, waarvan 135 beeldpagina’s.
Gerard de Kleijn over Ron Jagers in het boek 39.
“Het leven is nu eenmaal absurd, dus leef. Dat is de mentaliteit van Jheronimus Bosch, en dat is in de performances en het grafisch werk van Ron Jagers terug te zien. Het is ook de mentaliteit van Joseph Beuys, Kurt Schwitters, Man Ray, Wim T. Schippers. Ron Jagers voegt een enorme portie dada en fluxus toe aan zijn werk, wanneer hij intervenieert, ontregelt, ludieke acties uitvoert, fictieve organisaties opricht, relativeert tot in het melige.
Zowel in zijn performances als in zijn fotografie, is Ron bezig met de tijd, met vergankelijkheid. Onder De Stille Fanfare hoor je alleen de tijd tikken, op weg naar nergens met onhoorbare muziek.
Zijn beste werk gaat altijd over tijd.
Hij zet de tijd stil.
Hij zet de tijd terug.
Hij verlangt terug naar de verleden tijd.
Hij lacht de huidige tijd uit.
Hij betrapt de tijd.
Hij relativeert de tijd.
Hij heeft de tijd.
Een overzicht (Het boek 39 – RJ) vol melancholie, omkering, pas op de plaats en memento mori. Gemaakt door een veelzijdig kunstenaar met een ongebreidelde verbeeldingskracht.”